Rouwbegeleiding volwassenen
Waar staan wij volwassenen met onze rouw, ik hoorde laatst een keihard oordeel over iemand die haar baan verloren had. Ze was in gesprek met een goede vriendin wiens vader was overleden. De persoon met het baanverlies zei dat ze daardoor in een soort rouwproces zat. Het moest niet gekker worden volgens haar vriendin wiens vader was overleden, zíj zat in een rouwproces maar toch niet als je je baan kwijt bent!
Echt wel dus!
Rouw gaat niet alleen over verlies van een dierbaar persoon.
Je kan door allerlei soorten verlies in de rouw raken. Of het nou gaat om het verlies van een dierbaar persoon, je huisdier, een verhuizing, je baan, gezondheid, je thuis, toekomstperspectief en ga zo maar door.
Diegene of datgene wat je verloren bent vraagt om geïntegreerd te worden in je dagelijkse leven. En dat kost tijd, geduld, ruimte, acceptatie en veerkracht.
Soms vinden mensen daarin zelf hun weg naarmate er wat tijd verstrijkt, er wat gesprekken of op andere manieren aandacht aan is geschonken.
Het krijgt een plekje in onze rugzak des levens en het leven kabbelt door met wellicht nog geregeld of af en toe, een herinnering aan het verlorene.
Het mag er zijn en is ook weer niet (meer) prominent aanwezig.
Soms vinden mensen daarin moeizaam of niet hun weg, voor hen gaat het niet als “vanzelfsprekend” dat het verlorene zich na verloop van tijd integreert.
En ook dát is oké.
Rouwen is hard werken, rouwarbeid vraagt veel van je. Het kan zijn dat je op een gegeven moment niet meer weet hoe je verder moet. Aarzel niet om hulp te zoeken.
Je bent niet de enige en je hoeft het niet alleen te doen. Praten helpt.
En als je denkt dat je niet zo’n prater bent dan er zijn nog vele andere manieren om stil te staan bij je verlies.
Passieflora – omdat jouw stem gehoord mag worden.
